Voorbereiding

Na een eerste bezoek aan de regio rond Denver in 2011 (toen nog geen blog), gaan we nu opnieuw deze richting uit. De al dan niet voorlopige planning ziet er zo uit.


We vliegen met United heen op 20 juni en terug op 11 juli.


Uiteraard zullen we opnieuw een blog proberen bij te houden. Wie op de hoogte wil gehouden worden van updates, kan zich hier inschrijven. Ook mensen die op onze vroegere blogs ingeschreven zijn, dienen zich hier te registreren.

20 juni 2016 - Brussel - Denver - Castle Rock


 ma 20/06 10:25 - 12:55 Brussel (BRU) - Washington DC (IAD) SN515 A330-200 Flying time : 8u40
 ma 20/06 14:35 - 16:24 Washington DC (IAD) - Denver (DEN) UA696 A320 Flying time : 3u49
 ma 20/06 16:25 - 18:05 Washington DC (IAD) - Denver (DEN) UA542 A320 Flying time : 3u40

Om alle verkeersproblemen te vermijden waren we afgelopen nacht al in Brussel blijven slapen en dat maakte een en ander deze morgen toch wat comfortabeler.
We hebben dan ook nog ruim de tijd om te ontbijten op de luchthaven. Het ziet er naar uit dat we op tijd zullen vertrekken want de boarding begint zoals voorzien.
Als we echter al een half uur op het vliegtuig zitten, begint er weeral een déjà-vu gevoel op te komen van vorige reizen, namelijk heel wat vertraging.
En inderdaad hoor, er zijn 2 passagiers niet komen opdagen, met als gevolg uiteraard dat de bagage van die 2 passagiers opnieuw uit het vliegtuig moet.
Als dat eenmaal gelukt is, zijn we ons slot kwijt bij de controletoren en moet er dus "onderhandeld" worden wanneer we kunnen vertrekken.
Dat lukt uiteindelijk met zowat anderhalf uur vertraging en laat dit nu net de tijd zijn die we hebben in Washington voor onze aansluitingsvlucht naar Denver...

Het is eigenlijk bijna niet te geloven, maar dat is de allereerste keer dat we met onze nationale luchtvaartmaatschappij, Brussels Airlines, vliegen. Vroeger zelfs ook nooit met Sabena gevlogen.
Alles valt, naast de vertraging waaraan zij eigenlijk geen schuld hebben, behoorlijk goed mee, zowel het zitcomfort als het eten en de 8u (40 minuten minder dan voorzien) zijn dan ook zo voorbij.

In Washington is het bijzonder druk en we doen er precies 2u over van gate tot gate. En het valt dan al bij al nogal mee vermits we als "returning ESTA-Passenger" gebruik kunnen maken van de "Express Passport Control". Onze vlucht naar Denver is uiteraard al lang vertrokken, maar al bij al hebben we nog geluk, we kunnen immers direct mee (de 2 laatste plaatsen) met een volgende vlucht om 16u25.
Ook deze vlucht is heel wat korter dan voorzien, namelijk 3u in plaats van de voorziene 3u40.
Gelukkig vinden we ook al direct de bagage op de band, want met die vluchtwijzigingen is dit toch altijd bang afwachten.

We nemen de shuttle bus naar de Rental Car Facilities en kiezen daar een nagelnieuwe (4500km) Kia Sorento V6 uit.
Dat wordt een beetje ons "huis" voor de volgende 3 weken.


Na een korte rit van zowat 45 minuten komen we aan bij het hotel in Castle Rock.
We hebben echter ontzettend veel dorst en gaan eerst nog een vanilla milkshake halen bij Mc Donalds, recht over het hotel.
En voordat we naar het hotel gaan, rijden we ook eerst nog naar de Safeway om water en ice-packs te halen. Die laatste kunnen deze nacht dan al in de diepvriezer van het hotel.
Als we terug buitenkomen uit de Safeway zien we één van de meest spectaculaire wolkenluchten die we ooit gezien hebben...
Links is er een stevig onweer aan de gang met voortdurend bliksemschichten, terwijl rechts de zon nog aan het schijnen is.
En dit is het resultaat (er werd géén kleuraanpassing gedaan bij deze foto's).




Het is inmiddels 21u45 geworden, of 5u45 Belgische tijd. We zijn dus 24u op de been en het enige wat nu nog op het programma staat is een welverdiende nachtrust...in de wetenschap dat we morgen waarschijnlijk al ontiegelijk vroeg wakker zullen zijn...


Het weer: Brussel, grijs en regen; Washington, zon en 30°C, Denver, zon en 21°C

Overnachting in La Quinta Inn & Suites
Aantal gereden km: 71


21 juni 2016 - Castle Rock - Aspen


Ik word de eerste keer wakker om 4u, wat voor een eerste nacht na een oost-west vliegreis nogal meevalt. Na nog wat soezen wordt er pas echt opgestaan om 6u.
Het ontbijt in de La Quinta is niet echt speciaal, maar gelukkig is de zon wel al vanaf 5u45 volop aan het schijnen en dat is altijd al een goede start van de dag.

Voor vandaag hadden we 2 routes voorzien waarbij we in laatste instantie zouden beslissen welke we zouden nemen, via Pikes Peak, of via de Phantom Canyon Road, beide bijzonder mooie bergroutes.

De keuze werd echter wat makkelijker gemaakt door het feit dat volgend weekend de gekende Pikes Peak International Hill Climb gereden wordt, waardoor er vanaf gisteren al vertragingen mogelijk waren op de weg naar boven. Om die reden hebben we dan voor de Phantom Canyon Road gekozen. De Pikes Peak kunnen we overigens ook nog doen als we de laatste dag van deze vakantie terug richting Denver rijden. We zien wel.

Maar eerst stond er nog iets anders op het programma, en dan nog iets dat we meestal niet opnemen in onze reizen: het bezoek aan een...gebouw.  Echter niet zo maar een gebouw, maar wel de Air Force Academy Chapel, een bijzonder fotogenieke kapel bestaande uit glas, staal en aluminium, met ook nog eens 17 spitsen van 45 meter hoog.
Men bouwde er 4 jaar aan (1959-1963) en het gebouw is 85 meter lang en 26 meter breed.
De 17 spitsen hebben de vorm van vliegtuigvleugels (net zoals het altaar) en zijn zo opgesteld dat het lijkt alsof er een groep gevechtsvliegtuigen de lucht ingaan.








Het is inmiddels heel erg warm geworden (33°) en de koelte van de kapel is dan ook welgekomen.


De zon werpt een prachtig blauw licht door de brandramen.





Wat een mooi orgel.


Onder de protestantse kapel, die plaats biedt aan 1.200 personen, bezoeken we ook nog het katholieke gebedshuis. Ook hier bijzonder mooie kleuren door de brandramen.



Vanaf hier gaat het rechtstreeks naar de Phantom Canyon Road, een op sommige plaatsen bijzonder smalle, grotendeels onverharde weg die tijdens de goldrush aangelegd werd. De weg klimt tot meer dan 3.000m hoogte en is daarmee één van de hoogste bergwegen van de regio.
Oorspronkelijk was dit eigenlijk een spoorweg die werd aangelegd om de verschillende goudstadjes (intussen spookstadjes (Phantom...) geworden) met elkaar te verbinden.
Het blijft voor ons dan ook een compleet mysterie hoe de trein sommige haarscherpe bochten kon nemen.
De temperaturen blijven maar stijgen en onderweg gaan het zelfs tot 36°. Veel te warm om uit te stappen, maar veel fotogenieke plekjes waren er ook niet. De Phantom Canyon Road is gewoon een leuke onverharde weg om rijden.

--> Onderstaande video's worden aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--



Op weg naar Aspen "moeten" we langs de Independance Pass (Highway 82) en die klimt tot zo maar eventjes 3.686 meter!

Het is de hoogst gelegen verharde weg over de Continental Divide in de Verenigde Staten. Door zware sneeuwval is de pas 's winters gesloten, waardoor Aspen in het wintersportseizoen afgesloten wordt van rechtstreekse toegang naar het oosten. 's Zomers is de pas een populaire trekpleister. Vanop het hoogste punt heeft men er een goed uitzicht op de omgeving en onder andere ook op de Mount Elbert, de tweede hoogste berg van de 48 aaneengesloten staten.








We komen om 17u aan in Aspen, het mondaine ski-oord in de Rocky Mountains.

Het weer: zon en wolken met temperaturen tussen de 21°C (top Independance Pass) en 36°C (Phantom Canyon Road)

Overnachting in Mountain Chalet, Aspen
Aantal gereden km: 421

22 juni 2016 - Aspen - Maroon Bells - Glenwood Springs



Met wat een fantastisch ontbijt konden we vandaag de dag beginnen. Echt alles werd aangeboden om er een heerlijke maaltijd van te maken. En, heel kenmerkend bij dergelijk ontbijt: de typische "Belgian" waffles ontbraken... Dat konden we enkel maar toejuichen. Ook typisch voor een heerlijk ontbijt: echte borden en bestek, dus geen plastiek rommel.

Vandaag staat één van de meest gefotografeerde plekken van de Rockies op het programma: de Maroon Bells.
Als we na het ontbijt nog naar de Citymarket gaan om sandwiches en drank te gaan kopen voor deze middag, begint de hemel echter al helemaal dicht te trekken, zelfs met vrij donkere wolken. Ach nee, het zal toch niet waar zijn dat we uitgerekend vandaag geen blauwe lucht en zon zullen hebben...

We nemen de gratis bus van bij Ruby Park in Aspen naar de Aspen Highlands waar we de volgende bus naar de Maroon Bells nemen. Een ticket kost 8 dollar per persoon voor de rit naar boven. De terugreis is gratis.
De Maroon Creek Road is gesloten voor alle verkeer van 8u 's morgens tot 17u 's avonds en in deze tijdspanne dient men dus verplicht de bus te nemen.

De chauffeur kletst ons gedurende de twintig minuten durende rit de oren van onze kop, maar we steken er niettegenstaande toch wat nuttige info van op.

Als we bij de Maroon Bells komen is het er nog bijzonder rustig. We hadden Disney-achtige toestanden verwacht, maar behalve wij 2 zien we amper een tiental wandelaars.

We gaan direct naar Maroon Lake en moeten inderdaad vaststellen dat lucht helemaal dicht zit...daar gaan de mooie plaatjes dus voor vandaag...
Heel spijtig, maar het is niet anders...of toch?  Zoals wel vaker in het hooggebergte verandert het weer ook hier op enkele minuten tijd en de lucht trekt zowaar helemaal open. Op amper 10 minuten tijd zien we enkel nog blauwe lucht. Het gevolg is ook dat de temperatuur behoorlijk snel oploopt. We wrijven ons dan ook snel in met een hoge beschermingsfactor en zetten de petten op. Hier gelukkig geen sprake van muggen of andere vliegende insecten, een muggenspray is dus niet nodig.

De Maroon Bells is niet voor niets een van de meest gefotografeerde plaatjes van de Rocky Mountains.






Zoals het weer er een tijdje geleden uitzag, waren we niet van plan om hier nog iets anders te gaan doen, maar nu dus wel: we doen de hike naar Crater Lake (6km roundtrip - 150m stijgen).


Voor het eerst dit jaar bevinden we opnieuw in "bear country".


Gelukkig lopen we grotendeels in de schaduw van de bomen, want de hitte in combinatie met de grote hoogte (we lopen hier op meer dan  3000m hoogte), maken het toch wel behoorlijk lastig.
Het feit dat dit onze eerste wandeling is en we nog niet aangepast zijn aan het tijdverschil en/of de hoogte (4 dagen geleden waren we nog op zeeniveau) zal ook wel een verklaring zijn voor de grote hoeveelheid zweet die we onderweg gelaten hebben...



We lopen wel voortdurend door een prachtige streek, omgeven door de reuzen van de Rockies.


Na zowat 40 minuten klimmen over het zeer rotsachtige, maar goed begaanbare, pad komen we bij Crater Lake. In tegenstelling tot hetgeen de naam doet vermoeden ligt hier echter geen krater onder.



We blijven hier niet echt lang want het is er bijzonder warm. Het is inmiddels rond de middag geworden en we besluiten om terug naar Maroon Lake te gaan om daar onze sandwiches op te eten.


We komen rond 12u45 terug bij het meer en als we goed en wel begonnen zijn met eten, beginnen we regendruppels te zien op het wateroppervlak. Helemaal geen reden om op te stappen, want het is echt heel miniem. De lucht is echter wel weer volledig dichtgetrokken en we hebben dus echt wel gebruik gemaakt van het "venster van een paar uur" om de geplande foto's te kunnen maken en de hike naar Crater Lake te kunnen doen.

Vooraleer te vertrekken nog een foto van een beverburcht...


...en van wild life...


Als we bij het infocenter komen, komt er net een bus aangereden en we kunnen die direct nemen richting Aspen Highlands. Ook daar staat er net een bus klaar om terug naar Aspen te rijden.
Als we bijna in Aspen zijn, begint het echt te stortregenen en als we van de bus stappen blijven we nog zo'n 10 minuten schuilen vooraleer terug naar het hotel te gaan (dat zelfs maar gewoon aan de overkant van de straat ligt). De regen valt met bakken uit de lucht en...10 minuten later schijnt de zon opnieuw... Raar toch, dat bergklimaat.

Niettegenstaande we al uitgecheckt zijn, mogen we nog van alle faciliteiten van het hotel gebruik maken, zoals de wellness, douches, zwembad enz.
We besluiten echter om eerst iets anders te doen: de Rode Duivels spelen op dit moment immers net hun tweede helft tegen de Zweden en we volgen die 45 minuten nog mee in het hotel. Met een 1-0 overwinning gaan we naar de 8e finales. Leuk.

Nu gaan we een douche nemen en inmiddels staan er bij de lobby ook weeral heerlijke chocoladekoeken. Een gast is hier écht een gast en geen nummer, want ook koffie, thee en water zijn à volonté gratis te krijgen in de lobby.
We konden ook onze auto in de garage laten staan tot het moment dat we wilden vertrekken.

Dat vertrekken doen we rond 16u00 en het is de bedoeling om nog een bezoekje te brengen aan het Rifle Falls State Park.
Onderweg naar Glenwood Springs begint het echter opnieuw te stortregenen met ook voortdurend bliksemschichten, uitgerekend in de richting waar we naartoe moeten.
We passeren ons hotel en we besluiten dan ook dat het zinloos is om nog een stuk door te rijden naar de Rifle Falls om dan ook nog eens terug naar het hotel te komen.
We houden het hier dus voor bekeken voor vandaag. We zien wel of we dat State Park morgen al dan niet nog bezoeken. Er staat voor morgen immers heel wat op de planning.

We sluiten de dag af met een etentje in het Italiaans restaurant The Italian Underground.

Het weer: zon, wolken, stevige regen en onweersbuien. 33°C

Overnachting in Glenwood Springs Cedar Lodge
Aantal gereden km: 66

23 juni 2016 - Glenwood Springs - Hanging Lake - St-Mary's Glacier - Nederland



We slapen voor het eerst deze reis vrij lang uit en daardoor is het reeds 9u als we op weg gaan.
Als we richting Rifle Falls State Park kijken ziet de lucht er inktzwart en we besluiten dit dan maar, voor deze reis althans, te schrappen van onze planning.
Daardoor wordt Hanging Lake onze eerste bestemming. Daarvoor "moeten" we langs de I-70, een enig mooie snelweg door een geweldige natuur. Het is diezelfde I-70 waarop we al zo dikwijls gereden hebben in Utah, maar hier in Colorado is de omgeving zowaar nóg imposanter.
Voortdurend kronkelt de weg langs de machtige Colorado rivier, tussen honderden meters hoge rotsen, uitgesleten door diezelfde rivier die ook de Grand Canyon gevormd heeft.
We hadden gelezen dat de trail naar Hanging Lake bijzonder populair is, met bijkomend probleem dat er slechts heel beperkte parkeermogelijkheid is. Boven de afrit langs de I-70 hangen grote borden die je waarschuwen als de parking volzet is. Afrijden van de snelweg heeft dan geen zin, want je komt hoe dan ook niet op de parking.
Als we bij de afrit komen, staan er nog geen waarschuwingen op de borden en we kunnen dus richting parking. Tot onze niet geringe verbazing staat die op dat uur (9u30) al helemaal vol en zijn er ook nog auto's een plaats aan het zoeken. Pfff...daar gaat onze mooie hike. Maar...we zien ineens nog een plaats onder een boom, op een grasperk, waar we via een verhoog kunnen oprijden. Er staat nergens vermeld dat het er verboden te parkeren is, dus we wagen het er maar op.

Hanging Lake is een geologisch wonder dat boven aan de Glenwood Canyon Cliffs "hangt". Men komt er echter niet zomaar, er gaat immers een behoorlijk pittige klim aan vooraf. Er staan dan ook meerdere waarschuwingsborden voor het dragen van het gepaste schoeisel en het meenemen van voldoende drank.



Daarin hebben we de laatste jaren al meer dan voldoende ervaring opgedaan om altijd met de gepaste uitrusting op pad te gaan.
We vertrekken om 9u50 op 1.873m hoogte en beginnen al direct stevig te klimmen. Het pad gaat meestal over grote rotsen en boomwortels en volgt voortdurend de wild stromende Dead Horse Creek. Het geluid alleen al van het kolkende water zorgt voor wat afkoeling, want het is vandaag opnieuw behoorlijk warm.



Bijna bij de top wordt de trail nóg steiler, maar gelukkig zijn er hier trappen uitgehakt uit de rotsen en zijn er ook steunen aangebracht.


Na zowat een uur klimmen, komen we boven (2.178m). Iets meer dan 300m klimmen dus over zowat 3 km, behoorlijk pittig dus.
Maar wat een beloning krijgen we daarvoor... Als het paradijs bestaat, dan heeft dit er toch wel heel erg veel van weg...
We kijken ons de ogen uit, want niettegenstaande we al heel veel mooie plekken mogen aanschouwen hebben, is dat toch echt wel een pareltje.
We blijven hier dan ook bijzonder lang genieten van zoveel schoonheid en nemen nog heel wat foto's.




We maken er ook een praatje met een stel Amerikanen (met 4 kleine kinderen) waarbij ik mijn bewondering uitdruk over het feit dat de kinderen hier altijd zo veel buitenactiviteiten doen, inclusief dergelijk zware hikes. Ik stel hen de vraag of ze dat effectief graag doen, of dat ze gewoon mee "moeten". De ouders nemen direct de proef op de som en stellen hen de vraag wat ze het liefst doen, spelen op de Playstation of dergelijke wandelingen en het antwoord was unaniem: deze wandelingen. Mooi toch om horen dat ondanks alle fastfood en andere negatieve zaken die over Amerikanen verteld worden, er ook dingen zijn waar wij in Europa mogen naar opkijken...





Nog iets hoger dan Hanging Lake is Spouting Rock, een bijzonder merkwaardige waterval waar het water niet enkel over de rand van de Flat Tops naar beneden dondert, maar er ook door gespoten wordt. Vandaar de naam 'Spouting Rock', het water wordt er echt doorgespoten.




Leuk én bijzonder verfrissend is ook dat je helemaal achter de waterval door kan naar de andere kant van de rivier.


Dan wordt het tijd om terug naar beneden te gaan, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Deze nacht heeft het hier fel geonweerd waarbij een boom ontworteld werd en het ganse pad verspert. Tijdens de klim hadden we die ontweken door een detour te maken, maar op de terugweg was men die boom aan het verzagen en kon er niemand meer langs.
Het was echt een behoorlijk uit de kluiten gewassen boom die moest verwijderd worden en groot was dan ook onze verbazing om te zien dat deze karwei gedaan werd door... 2 jonge vrouwen. Die waren helemaal tot hier geklommen met een zware kettingzaag en ander materiaal.
Het verwijderen van de gigantische boomwortel is echter te veel van het goede en ze roepen de hulp in van alle aanwezige mannen die stonden te wachten op het pad.
Na een kwartiertje is deze klus geklaard en kunnen we naar beneden, waar we om 13u aankomen. Het is inmiddels weer erg warm geworden en we zijn er niet bepaald rouwig om dat onze auto netjes onder een boom geparkeerd stond. Ook de ideale plaats om onze broodjes op te eten.

Bij Hanging Lake is er geen oprit voor de I-70 richting Denver (richting die wij uitmoeten) en we moeten dus eerst zowat 5 km terugrijden richting Glenwood Springs, maar langs dergelijke weg is dat helemaal geen straf, integendeel zelfs.

Volgende bestemming zou Mount Evans zijn, maar dat schrappen we. We zijn immers veel te lang bij Hanging Lake gebleven en we willen ook nog graag een andere hike doen.

De rit langs de I-70 is er echt een om duimen en vingers van af te likken. Wat een scenery, wat een machtige omgeving waar deze highway zich door kronkelt. We klimmen tot het hoogste punt van 3.400 meter waar we opnieuw de Continental Divide overschrijden. Ten oosten van dit punt stromen alle rivieren richting Atlantische Oceaan en alle andere richting Stille Oceaan.

We rijden nu naar onze volgende bestemming, St-Mary's Glacier. Daar willen we de hike doen naar...St-Mary's Glacier. Een hike van zowat 2 km over een hoogteverschil van 130m. Piece of cake zou men zeggen, maar...we starten reeds op 3.178m hoogte en dat voelen we ongelooflijk aan onze ademhaling. Wat is dit een lastige klim zeg, maar ook hier krijgen we waar voor onze inspanningen.








Nu gaat het in 1 ruk naar onze eindbestemming...Nederland. Heel bizar, maar dit stadje noemt inderdaad "Nederland", precies geschreven zoals wij het doen.

We gaan bijzonder lekker eten langs de oever van de wild stromende Middle Boulder Creek. Het hotel is hier ook pal aan de oever gelegen en onze kamer ligt dan ook nog eens aan de juiste kant. Wat kan het geluid van stromend water rustgevend zijn...



Het weer: zon en wolken, temperaturen tussen 17°C (Vail Summit) en 33°C (onderweg)

Overnachting in 1st Inn Magnuson
Aantal gereden km: 298